De afgelopen jaren, maanden en weken heb ik mezelf steeds vaker laten zien met mijn missie,
Aandacht voor rouw op het werk!
En opeen sta ik zelf weer in het centrum van verlies. Mijn lieve vriendin Ilse is overleden. Aan 40 jaar vriendschap is een eind gekomen. Aan samen lachen, debatteren, huilen, samen naar de film, samen lunchen en dineren. In niets waren we hetzelfde en daardoor bleef deze vriendschap een leven lang duren. Ilse de wereldreiziger, altijd met haar tent op stap. Zelfs toen ze een kind kreeg ging hij als baby mee naar alle werelddelen. Ilse streed haar leven lang tegen onrechtvaardigheid. Ze nam vakantiedagen op, ging naar Griekenland om te helpen bij de opvang van vluchtelingen.
Ilse die naast me stond toen mijn Michiel plotseling overleed. Zij was er gelijk. Ze hield me vast als ik weer riep dat ik het niet kon.
In juni kreeg ze pijn tijdens Oerol en moest eerder naar huis. Ze belde me een paar weken later met slecht nieuws. Ik ben ongeneeslijk ziek. Ik kan dit niet. Opnieuw hielden we elkaar vast en kon ik er voor haar zijn. Ze wilde nog zoveel, ze had nog zoveel plannen.
Ze kwam op mijn boekpresentatie en was zo trots. Daarna werd ze opgenomen. Ook in het ziekenhuis hield ze de regie. Ze heeft haar afscheid zelf geregeld, haar eigen dankwoord op de kaart kunnen zetten.
Vorige week is ze overleden, gisteren hebben we afscheid genomen van haar. Ik ben zo dankbaar dat ik met haar mee mocht denken er mocht zijn en afscheid hebben kunnen nemen.
De wereld gaat door en ik sta even stil. Loop met mijn hond door de regen, vallende bladeren, modder overal. Het juiste weer bij mijn gevoel op dit moment.
Op zoek naar nieuwe balans met het verlies van Ilse. Ik rouw, ik ben koud, ik ben moe, alles in mijn lijf voelt stram en stijf, ik rouw. Ik laat het gebeuren.
Mijn werk is nog steeds helpend, alleen mijn energielevel laat nu minder werk toe.
Ruimte en zorg op maat in goed overleg!
Dag lieve Ilse!
De illustratie van Ilse is gemaakt door Farah Ben Mansour